Upewnić się, że informacje na stronie tytułowej są prawidłowe (zgodnie z danymi studenta, prowadzącego i ze szczegółami pracy widocznymi w USOS-ie).
Trzymać się jednego stylu narracji (pierwsza osoba lub bezosobowo, przy czym preferowana jest forma bezosobowa). Zwykle prace redaguje się w czasie przeszłym.
Pisać zwięźle i stosować język techniczny. Unikać zbyt długich opisów i mowy potocznej.
Unikać długich, wielokrotnie złożonych zdań (zamieniać je na krótsze zdania jednokrotnie lub "dwukrotnie" złożone).
Stosować systemy sprawdzania pisowni.
Rysunki i tabele muszą mieć podpis. Zwykle dla rysunku podpis znajduje się pod nim, a dla tabeli nad nią.
Rysunki i tabele muszą mieć odniesienie w tekście.
Pozycje z literatury muszą mieć odwołanie w tekście.
Rysunki powinny być czytelne. Rozmiar głównej czcionki na rysunku nie powinien być mniejszy niż rozmiar czcionki w głównym tekście.
Prefereowany format rysunków to EPS.
Unikać cytowania wprost (przytaczania czyichś słów dosłownie). Zamiast tego należy stosować parafrazy. Jeśli cytowanie wprost już wystąpi, to wyraźnie zaznaczać gdzie i kto jest cytowany m.in. przez zastosowanie cudzysłowu (samo umieszczenie pozycji w spisie literatury nie wystarczy).
Unikać zbyt krótkich (jedna lub dwie linijki) akapitów.
Raczej stosować listy numerowane (otoczenie enumerate) niż punktowane (otoczenie itemize).
Nie rozpoczynać podrozdziału od razu po rozpoczęciu rozdziału (przynajmniej jeden akapit wstępu przed przejściem do pierwszego podrozdziału). Podobnie dla dalszych poziomów (podpodrozdział dla podrozdziału itp.)
Stosować odpowiednie określenia liczebności dla rzeczowników policzalnych (liczba) i niepoliczalnych (ilość).
Unikać wyrażeń typu "rysunek pokazuje", czyli nadawania cech istot żywych rzeczom nieożywionym i pojęciom abstrakcyjnym (przykładowa alternatywa: "na rysunku pokazano").
Unikać samotnych jedno- lub dwuliterowych wyrazów na końcu wiersza (tzw. sierotka). W tym celu należy stosować niełamliwą spację (w LaTeX-u służy do tego tylda np. "w~załączniku"). Podobnie, fragmenty typu "rys. 1.2" muszą być w tej samej linii, nie można ich łamać.
Unikać krótkich (w szczególności składających się z jednego słowa) wierszy na końcu akapitu (tzw. wdowa).
Unikać sytuacji, gdy na końcu strony znajduje się pojedynczy wiersz nowego akapitu (tzw. szewc) lub gdy na początku strony znajduje się ostatni wiersz akapitu (tzw. bękart).
Jako myślnik używa się półpauzy (–, w LaTeX-u zapisywana jako --) lub pauzy (—, w LaTeX-u zapisywana jako ---). Myślnik jest normalnie znakiem międzywyrazowym i prawie zawsze powinny być naokoło niego spacje (np. "tekst — wtracenie — dalszy tekst"), także przy opisywaniu zakresów ("pociąg relacji Gdańsk — Warszawa"). Wyjątkiem jest wykorzystanie półpauzy do zapisu zakresu liczbowego np. "10–15".
Z kolei dywiz (w LaTeX-u zapisywany jako -) jest używany do zapisu wyrazów dwuczłonowych (np. W-4, 32-bitowy, biało-czerwony, Kowalska-Nowak) i nie stosuje się spacji naokoło (z wyjątkiem konstrukcji typu "5- lub 6-krotny"). Dywiz wykorzystuje się także do odmiany skrótowców np. PIT-u, w CSS-ie, HTML-em itp.
W przypadku nazwisk i wyrażeń obcojęzycznych (np. James, Harry, framework, Hibernate) apostrofa używa się tylko do zaznaczenia, że głoska przed nim znika w wymowie, w innych przypadkach go nie stosujemy. Tak więc piszemy: Harry'ego, Harry'emu i Hibernate'a, ale Harrym, Hibernatem, frameworkiem, Jamesa!